China

Ondertussen zitten we al een maand in China, maar eerst nog even over Vietnam.

Hanoi blijft een van de leukste steden van Azie. We kunnen hier wel dagen blijven rondlopen. Er gebeurt van alles om ons heen. Op straat zit men te eten, thee te drinken en wordt er van alles verhandeld. Het stikt er van de leuke winkeltjes. Er sjezen scooters en fietsers langs ons heen, volbepakt met wat dan ook. We zitten regelmatig in een van onze favoriete cafeetjes om dit allemaal vanuit een goede houding te bekijken.

Na voor de vierde keer in Hanoi te zijn, bedenken we dat we toch maar eens naar Ha Long Bay moeten. Kleine eilandjes in zee met allemaal rare vormen. We verblijven op het grootste eiland 'Cat Ba'. We slapen in een tentje aan het strand. Het waait hier 's nachts wel erg heftig. Hangen er ook nog foto's van de tsunami van 3 jaar geleden, waarbij een groot gedeelte van de toko is weg gewaaid. We slapen er evengoed best lekker onder.

Helaas is de zon verdwenen tijdens onze terugreis, dus we kunnen geen mooie foto's maken van de mooie rotsen die uit de zee stijgen.

Vanuit Hanoi pakken we de trein naar het noorden van Vietnam en fietsen we de laatste 40 km omhoog naar Sapa. Onderweg stopt er een motorrijder en vraagt of we troopers zijn. Nee, niet echt, we komen behoorlijk afgepeigerd aan en de laatste km lukken maar net. Toch weer 1400 m geklommen.

Sapa is een toeristisch bergdorpje. Het loopt er vol met etnische minderheden die je van alles proberen om te hangen en aan te smeren. We hebben al snel ons eigen etnisch minderheidsvriendinnetje. Lang, een vrolijk klein Hmong meisje, is voor zes dagen onze grootste vriendin. We eten de lekkerste dingen met de mooiste berggezichten voor ons uitgestrekt. Na al dat goede besluiten we dat het tijd is voor China.

De grensovergang gaat vlekkeloos. We trekken met een hele karavaan Vietnamezen (ook bijna allemaal op de fiets) de grens over. China oogt gelijk enorm communistisch. De douanemensen hebben slechtzittende, kwaliteitsloze kleding aan en het dounegebouw zelf is ook zonder franje en met het goedkoopste meubilair ingericht. De mensen zijn echt super aardig en behulpzaam, dus we voelen ons al snel op ons gemak. We staan zo aan de andere kant van de grens in de plaats Hekou. Wat gelijk opvalt zijn de lelijke witte badkamertegeltjes die ze hier aan de buitenkant van de gebouwen hebben geplakt. Schoonheid daar lijken ze niet om te geven.

De Chineze bank voorziet ons van de benodigde flappen Chineze Yuan, dus we gaan direct maar wat uitgeven aan een nase (bami stond helaas niet op het menu). We pakken de bus (de fiets er weer bovenop) naar Gejui. Onderweg is het onwijs mooi, alleen wordt het uitzicht ons regelmatig ontnomen door enorme stofwolken en grote blauwe trucks. Men is naast onze vreselijke hobbelweg een snelweg aan het bouwen. Het duurt een eeuwigheid voordat we er zijn, de chauffeur blijft maar doorrijden, ik vraag me af waar hij in vredesnaam naar toe rijdt, maar op een gegeven moment zijn we toch een enorme reuzenstad voor ons verschijnen. We voelen ons ietwat verloren op het busstation en beginnen maar gewoon wat te fietsen. Geen idee hoe we hier een hotel vinden. Gelukkig vinden we een Chinees die engels spreekt en die ons de weg wijst. Een restaurant is dan ook zo gevonden. Al het eten ligt onbereid in de etalage en we kunnen gewoon aanwijzen wat we willen hebben. Makkelijk he! We krijgen een eigen hok toegewezen. Afgeschermd met witte schotten en een gordijntje van de anderen zitten we aan een enorme draaitafel. Iedereen gluurt naar binnen, want er zijn hier niet zoveel toeristen. Vooral Erwin scoort veel grote ogen. Het eten is echt heel lekker, de bami smaakt alleen niet echt 'Chinees'.

De volgende dag fietsen we verder naar Jianshui. Best wel weer pittig, 80 km op een neer door de bergen. Ook vandaag weer bijzonder mooie omgeving, gelukkig geen wegwerkzaamheden maar wel veel blauwe stinkende trucks. Onderweg eten we in een klein dorpje. Met zijn allen om een soort van bbq waarop aardappels en tofu wordt geroosterd.

Jianshui is ook best een grote plaats. Het is er supermodern, er lopen enorm veel hippe Chinezen. Er is ook een oude stadskern waar nog ouderwetse huizen staan en een stadspoort, waar alle oude van dagen zitten te kaarten en thee te leuten. Hier ontdekken we dat de oude Chinezen wel degelijk smaak hadden, we zitten gelijk in een hele andere wereld.

Wij gaan ook maar aan de thee met twee Chinese studenten die Engels met ons willen praten. We krijgen Chinese namen van ze, Erwin heet nu Fuwa en ik Bai ge. Helaas ben ik weer ziek geworden, ondanks het lekker eten hier, dus hurk ik regelmatig neer op het toilet. Maar de Chinezen zorgen goed voor me. De twee studentjes (door ons gedoopt Marco en Jaap) kopen zelfs een berg medicijnen voor me, die nog helpen ook.

We pakken voor de zekerheid toch maar de bus naar het volgende plaatsje (Tonghai). Dit plaatsje heeft ook een ouderwetse stadskern, maar minder mooi dan Jianshui. Wel ontmoeten we hier Albert, een ondernemende Chinees die een eigen cafe annex schooltje heeft. Hij nodigt ons uit om te komen eten/les te geven. Het eten is weer eens verrukkelijk. En na de maaltijd verschijnen er een twintigtal kleine Chineesjes waarvan we allemaal een plakkerig handje krijgen. We doen mee met de les. Een voor een komen ze voor ons staan en vertellen in hun beste engels hoe oud ze zijn, wat ze willen worden en uit hoeveel mensen hun familie bestaat. Albert heeft de neiging om overal een extra e achter te plakken en dat doen de kleine koters nu ook. 'I'am fivEUU' 'I'am sixEUU'. Erg schattig. We spelen nog een potje Chineze schaak met een leraar wiskunde en spreken dan af om de volgende dag op het kinderdagverblijf, waar hij ook werkt, langs te komen.

Het kinderdagverblijf is een soort herhaling van de vorige avond, alleen met meer kinderen. Er zitten ook twee tweelingen bij. Wel verdacht veel, misschien dat ze daar iets voor hebben in China, want eigenlijk mag je maar een kind per stel. 's Middags gaan we naar de tempelberg. Een groot bos met hier en daar een mooie tempel te verkennen. Ook hier hangen weer allemaal oudjes rond. Zitten de hele dag te schaken of te kaarten en thee te leuten.

Thee daar zijn ze allemaal gek op. Je ziet veel mensen op straat rondlopen met een jampot of soortgelijk afsluitbaar 'theeglas'. Stop je 's ochtends je thee in en deze vul je dan steeds bij met heet water. Ondertussen hebben we zelf ook een thee manie.

We proberen het weer eens op de fiets en trappen weer wat rond, richting Kunming. Helaas, we nemen de verkeerde weg en komen niet van de snelweg af. Vlak voor de tolpoortjes (hebben ze hier dus ook) keren we weer om en pakken maar weer de bus. Kunming is niet veel bijzonders, je kunt er wel goed shoppen en er zijn goede eettentjes, dus we vermaken ons wel.

De fiets zijn we even zat, dus die laten we in Kunming en we pakken de trein naar Dali. In een hoek van 85% zitten we de 7 uur lange treinrit uit. Dali is gelukkig erg mooi. Grote bergen met sneeuwtoppen, blauwe luchten, prachtig dorpje met traditionele chineze huizen en weer voldoende cafeetjes. Vroeger werden hier prachtige dingen gebouwd en alles is gezellig ingericht met wapperende doeken, belletjes en lampen.

Volgende stop is Lijiang. Nog zo'n mooi dorpje. Het stikt er alleen van de Chinezen. Het is Golden Week. De week waarin 400 miljoen Chinezen vakantie hebben en dan met z'n allen gaan vliegen, treinen en bussen en allemaal naar Lijiang, Dali of Peking. We vluchten de bergen in voor een wandeling van drie dagen, daar houden de Chinezen niet van, gelukkig.

Het laatste stukje van de tocht worden we vergezeld door een kleine Pekinees. Hij is dol enthousiast en wil niet meer van onze zijde wijken. We zitten ondertussen aan een biertje en hij ligt tevreden naast ons. Als we even opstaan springt hij ook direct op en volgt ons op de voet. Hij slaapt bij ons voor de deur. De volgende ochtend nemen we een taxi naar de ferry. Het hondje raken we alleen niet kwijt, hij rent als een bezetene achter de auto aan. Na twee kilometer stoppen we maar en halen we m binnen. In paniek krabbelt ie met zijn nageltjes over de autoruit als wij m dan toch eindelijk verlaten. Sorry, lieve Pekinees, we hadden je graag megenomen, maar waar we nu zitten, daar eten ze alle hondjes op.

We ziten namelijk in Guilin, er is hier inderdaad geen hond te bekennen, wel weer heel veel Chineze toeristen. Ze zijn allemaal gek op Erwin, staan in de rij om met m op de foto te gaan. Ook zitten ze regelmatig aan zijn arm en beenharen te friemelen. Niet zo raar, die Chinezen zien er allemaal hetzelfde uit en hebben slechts een paar vlashaartjes.

Morgen verder door de mooie karstgebergten in de omgeving van Guilin.

Veel liefs & groetjes van ons!