Naar Cambodja en Vietnam
Door: PeggyErwin
Blijf op de hoogte en volg Peggy & Erwin
23 Maart 2007 | Vietnam, Mui Ne
We gaan een keer comfortabel reizen en nemen een georganiseerde reis van Laos naar Cambodja.
Dit gaat wat sneller, denken we. Een 'normale' bus stopt namelijk op de 5 minuten om van alles in en uit te laden.
Maar zoals altijd stopt ook deze bus eerst om nog even te tanken. Gelukkig karren we verder gewoon door. Na 100 km worden we alsnog overgezet in een pickup truck en reizen we alleen verder. Vlak voor Cambodja houdt het asfalt ineens op en rijden we verder over een hobbelig zandpaadje door de bossen. Ineens staat er langs de weg een houten keet, we zijn bij de grens, blijkt.
Bij de douane moeten we blijkbaar weer van auto wisselen, want alle spullen worden weer uitgelaten. Terwijl wij verwikkeld zijn in douanekwesties rijdt onze truck weg. Er verschijnt nog wel een mannetje in ons rechterooghoek die zegt dat hij de nieuwe chauffeur is, maar als we eindelijk onze paspoorten terug hebben zien we m nergens meer.
Een groepje mannen gebaart dat we de weg verder moeten volgen. We laden de spullen op de fiets en volgen het zandpad voor een aantal kilometer. Deze reis is echt heel goed georganiseerd. Opeens komt er een meneer op een scooter aangereden. Onze nieuwe chauffeur. Echt wonderbaarlijk dat ie er ineens weer is, vinden wij.
Hij rijdt ons naar de verkeerde grenspost, hier kunnen we geen visum krijgen. De goede grenspost blijkt 3 kwartier rijden door zwaar afgelegen gebied. We worden met de minuut argwanender. Waar is nu die keet? of beter, waar zijn wij? En wie is die chauffeur eigenlijk, zijn we niet zomaar bij een rode Khmer rebel ingestapt? Wij blijven vrolijk grijnsen om hem er van te overtuigen dat we veels te sympathiek zijn voor zijn snode plannen. Na nog 10 spannende minuten komen we gelukkig weer op een asfaltweg en bij een nieuw douanehuis. Hiep hoi. Wij worden niet de eerste guerilliade offerfietsers. Hoe fijn.
Ons visum wordt snel geregeld en wij lopen snel naar onze bus om de reis snel te vervolgen. De chauffeur is er nog niet, wij zijn weer vol bravoure en drukken assertief op de toeter, maar er verschijnt niemand. In de verte zijn we ineens onze chauffeur wandelen en ondanks ons getoeter blijft hij de weg aflopen steeds verder weg van ons en onze snelle vervolgreis. Waar gaat ie nou heen? Zouden we weer een nieuwe chauffeur krijgen? Bij een hokje staan wat mannen en plots zien we ook weer de organisator van dit alles. Ja zegt hij we moeten wachten op nog een toerist.
Het bleek een kleine Amerikaanse met een hele grote rugzak. Eindelijk konden we verder. Na dik een uur het volgende obstakel, de Mekong rivier. De auto kan niet mee, dus we staan een half uur later weer met onze fiets in de hand aan de overkant van de rivier. Onze chauffeur is ons deze keer trouw gevolgd en verteld dat we nog even moeten wachten. Een half uur later krijgen we te horen dat we de bus hebben gemist. Deze schijnt een uur geleden al vertrokken te zijn.... We moeten hier maar blijven slapen, we zeggen op vrolijke toon (je moet hier niet boos worden, want dat betekent gezichtsverlies) dat we NU weg willen. Het wordt geregeld. 40 minuten later staat er een Toyota Camry voor onze neus. Op wonderbaarlijke wijze worden wij met al onze spullen plus die van het Amerikaanse meisje hierin vervoert. De fietsen zitten dan wel op de achterklep van de Camry vastgebonden. Half negen 's avonds komen we aan in Kratie. 12 uur gedaan over 300 kilometer.
Maar de Cambodjanen blijken echt toffe lui, georganiseerd betekent hier gewoon niet hetzelfde als bij ons. We maken nog een onwijs leuke, geheel door onszelf verzorgde fietstocht over onverharde wegen langs de Mekong. Langs kleine dorpjes hobbelen we voort. Het is hier echt nog het ouderwetse boerenleven. Af en toe toetert er een truck langs, waardoor we iedere dag van top tot teen oranje van het stof in ons plaatsje aankomen.
We reizen verder naar Angkor Wat en Phnom Phen per bus, 40 graden vinden we toch wat warm. Vanuit Phnom Phen fietsen we dan toch maar weer verder naar het zuiden van Vietnam. Waarom doen we dit onszelf aan? Gaan we weer naar die nare Vietnamezen! Maar de zuid Vietnamees blijkt ook een toffe peer, dat valt alweer mee.
We fietsen door de Mekong Delta, bezoeken de drijvende markten van Can Tho, met Aldo als onze gids. Deze 77 jarige meneer uit Frankrijk heeft in 5 maanden 5000 km gefietst, wat een bikkel. Wij hopen tegen die tijd onze vakanties toch wat rustiger door te brengen.
In Ho Chi Minh gruwelen we bij de oorlogsmisdaden die ten toon worden gesteld in het War museum, de mensen op de foto's lijken precies op de vriendelijke, aardige behulpzame mensen die we in de dorpen zijn tegen gekomen.
Nu liggen we lekker aan het strand van Mui Ne, eten, drinken, zwemmen en zonnen en onze fietsen die bewegen zich niet.
Morgen met de slaaptrein naar Hanoi, 1700 km in 28 uur.
Dit gaat wat sneller, denken we. Een 'normale' bus stopt namelijk op de 5 minuten om van alles in en uit te laden.
Maar zoals altijd stopt ook deze bus eerst om nog even te tanken. Gelukkig karren we verder gewoon door. Na 100 km worden we alsnog overgezet in een pickup truck en reizen we alleen verder. Vlak voor Cambodja houdt het asfalt ineens op en rijden we verder over een hobbelig zandpaadje door de bossen. Ineens staat er langs de weg een houten keet, we zijn bij de grens, blijkt.
Bij de douane moeten we blijkbaar weer van auto wisselen, want alle spullen worden weer uitgelaten. Terwijl wij verwikkeld zijn in douanekwesties rijdt onze truck weg. Er verschijnt nog wel een mannetje in ons rechterooghoek die zegt dat hij de nieuwe chauffeur is, maar als we eindelijk onze paspoorten terug hebben zien we m nergens meer.
Een groepje mannen gebaart dat we de weg verder moeten volgen. We laden de spullen op de fiets en volgen het zandpad voor een aantal kilometer. Deze reis is echt heel goed georganiseerd. Opeens komt er een meneer op een scooter aangereden. Onze nieuwe chauffeur. Echt wonderbaarlijk dat ie er ineens weer is, vinden wij.
Hij rijdt ons naar de verkeerde grenspost, hier kunnen we geen visum krijgen. De goede grenspost blijkt 3 kwartier rijden door zwaar afgelegen gebied. We worden met de minuut argwanender. Waar is nu die keet? of beter, waar zijn wij? En wie is die chauffeur eigenlijk, zijn we niet zomaar bij een rode Khmer rebel ingestapt? Wij blijven vrolijk grijnsen om hem er van te overtuigen dat we veels te sympathiek zijn voor zijn snode plannen. Na nog 10 spannende minuten komen we gelukkig weer op een asfaltweg en bij een nieuw douanehuis. Hiep hoi. Wij worden niet de eerste guerilliade offerfietsers. Hoe fijn.
Ons visum wordt snel geregeld en wij lopen snel naar onze bus om de reis snel te vervolgen. De chauffeur is er nog niet, wij zijn weer vol bravoure en drukken assertief op de toeter, maar er verschijnt niemand. In de verte zijn we ineens onze chauffeur wandelen en ondanks ons getoeter blijft hij de weg aflopen steeds verder weg van ons en onze snelle vervolgreis. Waar gaat ie nou heen? Zouden we weer een nieuwe chauffeur krijgen? Bij een hokje staan wat mannen en plots zien we ook weer de organisator van dit alles. Ja zegt hij we moeten wachten op nog een toerist.
Het bleek een kleine Amerikaanse met een hele grote rugzak. Eindelijk konden we verder. Na dik een uur het volgende obstakel, de Mekong rivier. De auto kan niet mee, dus we staan een half uur later weer met onze fiets in de hand aan de overkant van de rivier. Onze chauffeur is ons deze keer trouw gevolgd en verteld dat we nog even moeten wachten. Een half uur later krijgen we te horen dat we de bus hebben gemist. Deze schijnt een uur geleden al vertrokken te zijn.... We moeten hier maar blijven slapen, we zeggen op vrolijke toon (je moet hier niet boos worden, want dat betekent gezichtsverlies) dat we NU weg willen. Het wordt geregeld. 40 minuten later staat er een Toyota Camry voor onze neus. Op wonderbaarlijke wijze worden wij met al onze spullen plus die van het Amerikaanse meisje hierin vervoert. De fietsen zitten dan wel op de achterklep van de Camry vastgebonden. Half negen 's avonds komen we aan in Kratie. 12 uur gedaan over 300 kilometer.
Maar de Cambodjanen blijken echt toffe lui, georganiseerd betekent hier gewoon niet hetzelfde als bij ons. We maken nog een onwijs leuke, geheel door onszelf verzorgde fietstocht over onverharde wegen langs de Mekong. Langs kleine dorpjes hobbelen we voort. Het is hier echt nog het ouderwetse boerenleven. Af en toe toetert er een truck langs, waardoor we iedere dag van top tot teen oranje van het stof in ons plaatsje aankomen.
We reizen verder naar Angkor Wat en Phnom Phen per bus, 40 graden vinden we toch wat warm. Vanuit Phnom Phen fietsen we dan toch maar weer verder naar het zuiden van Vietnam. Waarom doen we dit onszelf aan? Gaan we weer naar die nare Vietnamezen! Maar de zuid Vietnamees blijkt ook een toffe peer, dat valt alweer mee.
We fietsen door de Mekong Delta, bezoeken de drijvende markten van Can Tho, met Aldo als onze gids. Deze 77 jarige meneer uit Frankrijk heeft in 5 maanden 5000 km gefietst, wat een bikkel. Wij hopen tegen die tijd onze vakanties toch wat rustiger door te brengen.
In Ho Chi Minh gruwelen we bij de oorlogsmisdaden die ten toon worden gesteld in het War museum, de mensen op de foto's lijken precies op de vriendelijke, aardige behulpzame mensen die we in de dorpen zijn tegen gekomen.
Nu liggen we lekker aan het strand van Mui Ne, eten, drinken, zwemmen en zonnen en onze fietsen die bewegen zich niet.
Morgen met de slaaptrein naar Hanoi, 1700 km in 28 uur.
-
23 Maart 2007 - 12:04
Debbie En Rene:
doen jullie goed even op de relaxstand. het is tenslotte ook vakantie toch....?
hier is het weer grilliger dan ooit. dan weer vrieskou in de nacht en zo weer 16 graden overdag. de griepgolf is gearriveerd en bijna iedereen mooet eraan geloven.
snottie, snottie, snottie .....
wel knap dat jullie zo geduldig blijven tijdens zo'n beretocht. kwestie van aanpassen en geduld. nog veel plezier daar!!!!!
kus debbie en rene -
23 Maart 2007 - 17:32
Robert:
Toch nog oranje gezind :-)
Vr.gr.
Robert -
27 Maart 2007 - 17:49
Arnoud:
Vooral doorgaan zo. Hier nog geen meter baby. Zitten lekker in de wachtstand. Dat hebben jullie net ook gedaan lees ik. -
27 Maart 2007 - 20:34
Chantelle :
heyyy... jeetje wat een verhalen weer zeg... zo af en toe ben ik toch blij dat ik gewoon burgerlijk thuis zit...Tja en dat jullie zo rustig kunnen blijven als er van alles lijkt mis te gaan.... zou ik het waarschijnlijk toch een stuk moeilijker mee hebben..
Ik ben trouwens benieuwd wat die grote gele stekels zijn op een van de foto's..
en dan die man op de fiets met megaveel bagage... dat hij niet ompleurt zeg.. achteromkijken hoeft daar zeker niet, haha...
Nou, jullie zullen nu wel in hanoi zijn... hopelijk hebben jullie een goede ( georganiseerde..hahah ) reis gehad en genieten jullie weer volop van een nieuw avontuur !!!
;) xxx chantelle -
30 Maart 2007 - 14:13
Vanessa:
Hoi,
Heerlijk om na zoveel moeite te genieten van zon, zee en strand! Moet wel een fantastisch vakantiegevoel geven.
Gelukkig gaan we hier ook naar het mooie weer toe.
Veel plezier maar weer!
Vanessa (en Bas en Sterre)
ps: Sterre heeft nog wat moeite om Erwin's naam uit te spreken maar daar wordt aan gewerkt. Peggy's naam lukt al aardig en klinkt nu als: Pakkie! -
06 April 2007 - 13:58
Debbie En Rene:
Hallo reizigers,
hier heeft Sven zijn intrede gedaan. De kerel is 3160 gram en weet veel geluid te produceren. Als hij groot is zal hij directeur van DuijnTax worden en heel succesvol zijn. Maar eerst de fles en een schone luier....
take care and have fun
Sven, Deb en René
-
06 April 2007 - 19:08
Christa Berghuis:
Wat een spannend verhaal en wat een prachtige foto's. Het begrip bepakt en bezakt heeft voor mij een heel andere dimensie gekregen, Dacht ik nog wel dat ik met een volle fietstas en een mandje aan het stuur al zwaar beladen was. Blijf genieten en pas goed op elkaar!
Groetjes, Christa.
-
17 April 2007 - 16:06
Riet:
Elke dag rollen de foto´s over mijn beeldscherm , ik blijf ze prachtig vinden en geniet ervan,zie nu al weer uit naar "verse" exemplaren van kleine en grote chineesjes.Blijf genieten hé!
dikke kus
-
21 April 2007 - 03:46
Tiny Botter:
He Peggy en Erwin, ik zit momenteel ook ver van huis,maar ik vind het maar wat mooi!om jullie spannende verhalen te lezen,jullie kunnen straks wat verhalen zeg.Blijf goed passen op elkaar!dat is heel belangrijk in de vreemde. Knuffels -
24 April 2007 - 17:25
Annemarie:
Mooie foto's
veel plezier en genot
liefs Annemarie en Jeffrey
-
11 Mei 2007 - 20:24
Bas, Vanessa, Sterre:
Gggggggggeeeeeeeeeeffffffffffeeeeeeeeeelllllllllliiiiiiiiiiiiccccccccccciiiiiiiiiiiiitttttttttteeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerrrrrrrrrrrrrrrrrdddddddddddddd!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Bas, Vanessa en Sterre -
13 Mei 2007 - 21:12
Annemarie:
hai Peggy & Erwin,
Wat een genieten zo'n reis. Lekker relaxen op je eigen tempo; ondanks het vele wachten en geduldig zijn. Tis hier wel even anders met een peuter van 3 en een baby van 5 maanden. Doen die fietsen het nog steeds goed? Hoeveel km hebben jullie wel niet in al die maanden afgelegd? Als ik Erwin zo zie zijn er wel wat kilo's af. En een lekker kleurtje. Geniet nog van jullie reis en hopelijk zie ik Erwin weer bij VNU terug?????
Groetjes,
Annemarie -
14 Mei 2007 - 13:36
Marloes:
Hoi,
Beetje late reactie maar Peggy, alsnog van harte met je verjaardag!!!
Geweldig avontuur wat jullie daar beleven lijkt me. Schitterende foto's en leuke verhalen!
Lekker genieten!!
groet,
je 'kleine' nichtje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
