China
Door: PeggyErwin
Blijf op de hoogte en volg Peggy & Erwin
22 Mei 2007 | China, Peking
Ondertussen zitten we al een maand in China, maar eerst nog even over Vietnam.
Hanoi blijft een van de leukste steden van Azie. We kunnen hier wel dagen blijven rondlopen. Er gebeurt van alles om ons heen. Op straat zit men te eten, thee te drinken en wordt er van alles verhandeld. Het stikt er van de leuke winkeltjes. Er sjezen scooters en fietsers langs ons heen, volbepakt met wat dan ook. We zitten regelmatig in een van onze favoriete cafeetjes om dit allemaal vanuit een goede houding te bekijken.
Na voor de vierde keer in Hanoi te zijn, bedenken we dat we toch maar eens naar Ha Long Bay moeten. Kleine eilandjes in zee met allemaal rare vormen. We verblijven op het grootste eiland 'Cat Ba'. We slapen in een tentje aan het strand. Het waait hier 's nachts wel erg heftig. Hangen er ook nog foto's van de tsunami van 3 jaar geleden, waarbij een groot gedeelte van de toko is weg gewaaid. We slapen er evengoed best lekker onder.
Helaas is de zon verdwenen tijdens onze terugreis, dus we kunnen geen mooie foto's maken van de mooie rotsen die uit de zee stijgen.
Vanuit Hanoi pakken we de trein naar het noorden van Vietnam en fietsen we de laatste 40 km omhoog naar Sapa. Onderweg stopt er een motorrijder en vraagt of we troopers zijn. Nee, niet echt, we komen behoorlijk afgepeigerd aan en de laatste km lukken maar net. Toch weer 1400 m geklommen.
Sapa is een toeristisch bergdorpje. Het loopt er vol met etnische minderheden die je van alles proberen om te hangen en aan te smeren. We hebben al snel ons eigen etnisch minderheidsvriendinnetje. Lang, een vrolijk klein Hmong meisje, is voor zes dagen onze grootste vriendin. We eten de lekkerste dingen met de mooiste berggezichten voor ons uitgestrekt. Na al dat goede besluiten we dat het tijd is voor China.
De grensovergang gaat vlekkeloos. We trekken met een hele karavaan Vietnamezen (ook bijna allemaal op de fiets) de grens over. China oogt gelijk enorm communistisch. De douanemensen hebben slechtzittende, kwaliteitsloze kleding aan en het dounegebouw zelf is ook zonder franje en met het goedkoopste meubilair ingericht. De mensen zijn echt super aardig en behulpzaam, dus we voelen ons al snel op ons gemak. We staan zo aan de andere kant van de grens in de plaats Hekou. Wat gelijk opvalt zijn de lelijke witte badkamertegeltjes die ze hier aan de buitenkant van de gebouwen hebben geplakt. Schoonheid daar lijken ze niet om te geven.
De Chineze bank voorziet ons van de benodigde flappen Chineze Yuan, dus we gaan direct maar wat uitgeven aan een nase (bami stond helaas niet op het menu). We pakken de bus (de fiets er weer bovenop) naar Gejui. Onderweg is het onwijs mooi, alleen wordt het uitzicht ons regelmatig ontnomen door enorme stofwolken en grote blauwe trucks. Men is naast onze vreselijke hobbelweg een snelweg aan het bouwen. Het duurt een eeuwigheid voordat we er zijn, de chauffeur blijft maar doorrijden, ik vraag me af waar hij in vredesnaam naar toe rijdt, maar op een gegeven moment zijn we toch een enorme reuzenstad voor ons verschijnen. We voelen ons ietwat verloren op het busstation en beginnen maar gewoon wat te fietsen. Geen idee hoe we hier een hotel vinden. Gelukkig vinden we een Chinees die engels spreekt en die ons de weg wijst. Een restaurant is dan ook zo gevonden. Al het eten ligt onbereid in de etalage en we kunnen gewoon aanwijzen wat we willen hebben. Makkelijk he! We krijgen een eigen hok toegewezen. Afgeschermd met witte schotten en een gordijntje van de anderen zitten we aan een enorme draaitafel. Iedereen gluurt naar binnen, want er zijn hier niet zoveel toeristen. Vooral Erwin scoort veel grote ogen. Het eten is echt heel lekker, de bami smaakt alleen niet echt 'Chinees'.
De volgende dag fietsen we verder naar Jianshui. Best wel weer pittig, 80 km op een neer door de bergen. Ook vandaag weer bijzonder mooie omgeving, gelukkig geen wegwerkzaamheden maar wel veel blauwe stinkende trucks. Onderweg eten we in een klein dorpje. Met zijn allen om een soort van bbq waarop aardappels en tofu wordt geroosterd.
Jianshui is ook best een grote plaats. Het is er supermodern, er lopen enorm veel hippe Chinezen. Er is ook een oude stadskern waar nog ouderwetse huizen staan en een stadspoort, waar alle oude van dagen zitten te kaarten en thee te leuten. Hier ontdekken we dat de oude Chinezen wel degelijk smaak hadden, we zitten gelijk in een hele andere wereld.
Wij gaan ook maar aan de thee met twee Chinese studenten die Engels met ons willen praten. We krijgen Chinese namen van ze, Erwin heet nu Fuwa en ik Bai ge. Helaas ben ik weer ziek geworden, ondanks het lekker eten hier, dus hurk ik regelmatig neer op het toilet. Maar de Chinezen zorgen goed voor me. De twee studentjes (door ons gedoopt Marco en Jaap) kopen zelfs een berg medicijnen voor me, die nog helpen ook.
We pakken voor de zekerheid toch maar de bus naar het volgende plaatsje (Tonghai). Dit plaatsje heeft ook een ouderwetse stadskern, maar minder mooi dan Jianshui. Wel ontmoeten we hier Albert, een ondernemende Chinees die een eigen cafe annex schooltje heeft. Hij nodigt ons uit om te komen eten/les te geven. Het eten is weer eens verrukkelijk. En na de maaltijd verschijnen er een twintigtal kleine Chineesjes waarvan we allemaal een plakkerig handje krijgen. We doen mee met de les. Een voor een komen ze voor ons staan en vertellen in hun beste engels hoe oud ze zijn, wat ze willen worden en uit hoeveel mensen hun familie bestaat. Albert heeft de neiging om overal een extra e achter te plakken en dat doen de kleine koters nu ook. 'I'am fivEUU' 'I'am sixEUU'. Erg schattig. We spelen nog een potje Chineze schaak met een leraar wiskunde en spreken dan af om de volgende dag op het kinderdagverblijf, waar hij ook werkt, langs te komen.
Het kinderdagverblijf is een soort herhaling van de vorige avond, alleen met meer kinderen. Er zitten ook twee tweelingen bij. Wel verdacht veel, misschien dat ze daar iets voor hebben in China, want eigenlijk mag je maar een kind per stel. 's Middags gaan we naar de tempelberg. Een groot bos met hier en daar een mooie tempel te verkennen. Ook hier hangen weer allemaal oudjes rond. Zitten de hele dag te schaken of te kaarten en thee te leuten.
Thee daar zijn ze allemaal gek op. Je ziet veel mensen op straat rondlopen met een jampot of soortgelijk afsluitbaar 'theeglas'. Stop je 's ochtends je thee in en deze vul je dan steeds bij met heet water. Ondertussen hebben we zelf ook een thee manie.
We proberen het weer eens op de fiets en trappen weer wat rond, richting Kunming. Helaas, we nemen de verkeerde weg en komen niet van de snelweg af. Vlak voor de tolpoortjes (hebben ze hier dus ook) keren we weer om en pakken maar weer de bus. Kunming is niet veel bijzonders, je kunt er wel goed shoppen en er zijn goede eettentjes, dus we vermaken ons wel.
De fiets zijn we even zat, dus die laten we in Kunming en we pakken de trein naar Dali. In een hoek van 85% zitten we de 7 uur lange treinrit uit. Dali is gelukkig erg mooi. Grote bergen met sneeuwtoppen, blauwe luchten, prachtig dorpje met traditionele chineze huizen en weer voldoende cafeetjes. Vroeger werden hier prachtige dingen gebouwd en alles is gezellig ingericht met wapperende doeken, belletjes en lampen.
Volgende stop is Lijiang. Nog zo'n mooi dorpje. Het stikt er alleen van de Chinezen. Het is Golden Week. De week waarin 400 miljoen Chinezen vakantie hebben en dan met z'n allen gaan vliegen, treinen en bussen en allemaal naar Lijiang, Dali of Peking. We vluchten de bergen in voor een wandeling van drie dagen, daar houden de Chinezen niet van, gelukkig.
Het laatste stukje van de tocht worden we vergezeld door een kleine Pekinees. Hij is dol enthousiast en wil niet meer van onze zijde wijken. We zitten ondertussen aan een biertje en hij ligt tevreden naast ons. Als we even opstaan springt hij ook direct op en volgt ons op de voet. Hij slaapt bij ons voor de deur. De volgende ochtend nemen we een taxi naar de ferry. Het hondje raken we alleen niet kwijt, hij rent als een bezetene achter de auto aan. Na twee kilometer stoppen we maar en halen we m binnen. In paniek krabbelt ie met zijn nageltjes over de autoruit als wij m dan toch eindelijk verlaten. Sorry, lieve Pekinees, we hadden je graag megenomen, maar waar we nu zitten, daar eten ze alle hondjes op.
We ziten namelijk in Guilin, er is hier inderdaad geen hond te bekennen, wel weer heel veel Chineze toeristen. Ze zijn allemaal gek op Erwin, staan in de rij om met m op de foto te gaan. Ook zitten ze regelmatig aan zijn arm en beenharen te friemelen. Niet zo raar, die Chinezen zien er allemaal hetzelfde uit en hebben slechts een paar vlashaartjes.
Morgen verder door de mooie karstgebergten in de omgeving van Guilin.
Veel liefs & groetjes van ons!
Hanoi blijft een van de leukste steden van Azie. We kunnen hier wel dagen blijven rondlopen. Er gebeurt van alles om ons heen. Op straat zit men te eten, thee te drinken en wordt er van alles verhandeld. Het stikt er van de leuke winkeltjes. Er sjezen scooters en fietsers langs ons heen, volbepakt met wat dan ook. We zitten regelmatig in een van onze favoriete cafeetjes om dit allemaal vanuit een goede houding te bekijken.
Na voor de vierde keer in Hanoi te zijn, bedenken we dat we toch maar eens naar Ha Long Bay moeten. Kleine eilandjes in zee met allemaal rare vormen. We verblijven op het grootste eiland 'Cat Ba'. We slapen in een tentje aan het strand. Het waait hier 's nachts wel erg heftig. Hangen er ook nog foto's van de tsunami van 3 jaar geleden, waarbij een groot gedeelte van de toko is weg gewaaid. We slapen er evengoed best lekker onder.
Helaas is de zon verdwenen tijdens onze terugreis, dus we kunnen geen mooie foto's maken van de mooie rotsen die uit de zee stijgen.
Vanuit Hanoi pakken we de trein naar het noorden van Vietnam en fietsen we de laatste 40 km omhoog naar Sapa. Onderweg stopt er een motorrijder en vraagt of we troopers zijn. Nee, niet echt, we komen behoorlijk afgepeigerd aan en de laatste km lukken maar net. Toch weer 1400 m geklommen.
Sapa is een toeristisch bergdorpje. Het loopt er vol met etnische minderheden die je van alles proberen om te hangen en aan te smeren. We hebben al snel ons eigen etnisch minderheidsvriendinnetje. Lang, een vrolijk klein Hmong meisje, is voor zes dagen onze grootste vriendin. We eten de lekkerste dingen met de mooiste berggezichten voor ons uitgestrekt. Na al dat goede besluiten we dat het tijd is voor China.
De grensovergang gaat vlekkeloos. We trekken met een hele karavaan Vietnamezen (ook bijna allemaal op de fiets) de grens over. China oogt gelijk enorm communistisch. De douanemensen hebben slechtzittende, kwaliteitsloze kleding aan en het dounegebouw zelf is ook zonder franje en met het goedkoopste meubilair ingericht. De mensen zijn echt super aardig en behulpzaam, dus we voelen ons al snel op ons gemak. We staan zo aan de andere kant van de grens in de plaats Hekou. Wat gelijk opvalt zijn de lelijke witte badkamertegeltjes die ze hier aan de buitenkant van de gebouwen hebben geplakt. Schoonheid daar lijken ze niet om te geven.
De Chineze bank voorziet ons van de benodigde flappen Chineze Yuan, dus we gaan direct maar wat uitgeven aan een nase (bami stond helaas niet op het menu). We pakken de bus (de fiets er weer bovenop) naar Gejui. Onderweg is het onwijs mooi, alleen wordt het uitzicht ons regelmatig ontnomen door enorme stofwolken en grote blauwe trucks. Men is naast onze vreselijke hobbelweg een snelweg aan het bouwen. Het duurt een eeuwigheid voordat we er zijn, de chauffeur blijft maar doorrijden, ik vraag me af waar hij in vredesnaam naar toe rijdt, maar op een gegeven moment zijn we toch een enorme reuzenstad voor ons verschijnen. We voelen ons ietwat verloren op het busstation en beginnen maar gewoon wat te fietsen. Geen idee hoe we hier een hotel vinden. Gelukkig vinden we een Chinees die engels spreekt en die ons de weg wijst. Een restaurant is dan ook zo gevonden. Al het eten ligt onbereid in de etalage en we kunnen gewoon aanwijzen wat we willen hebben. Makkelijk he! We krijgen een eigen hok toegewezen. Afgeschermd met witte schotten en een gordijntje van de anderen zitten we aan een enorme draaitafel. Iedereen gluurt naar binnen, want er zijn hier niet zoveel toeristen. Vooral Erwin scoort veel grote ogen. Het eten is echt heel lekker, de bami smaakt alleen niet echt 'Chinees'.
De volgende dag fietsen we verder naar Jianshui. Best wel weer pittig, 80 km op een neer door de bergen. Ook vandaag weer bijzonder mooie omgeving, gelukkig geen wegwerkzaamheden maar wel veel blauwe stinkende trucks. Onderweg eten we in een klein dorpje. Met zijn allen om een soort van bbq waarop aardappels en tofu wordt geroosterd.
Jianshui is ook best een grote plaats. Het is er supermodern, er lopen enorm veel hippe Chinezen. Er is ook een oude stadskern waar nog ouderwetse huizen staan en een stadspoort, waar alle oude van dagen zitten te kaarten en thee te leuten. Hier ontdekken we dat de oude Chinezen wel degelijk smaak hadden, we zitten gelijk in een hele andere wereld.
Wij gaan ook maar aan de thee met twee Chinese studenten die Engels met ons willen praten. We krijgen Chinese namen van ze, Erwin heet nu Fuwa en ik Bai ge. Helaas ben ik weer ziek geworden, ondanks het lekker eten hier, dus hurk ik regelmatig neer op het toilet. Maar de Chinezen zorgen goed voor me. De twee studentjes (door ons gedoopt Marco en Jaap) kopen zelfs een berg medicijnen voor me, die nog helpen ook.
We pakken voor de zekerheid toch maar de bus naar het volgende plaatsje (Tonghai). Dit plaatsje heeft ook een ouderwetse stadskern, maar minder mooi dan Jianshui. Wel ontmoeten we hier Albert, een ondernemende Chinees die een eigen cafe annex schooltje heeft. Hij nodigt ons uit om te komen eten/les te geven. Het eten is weer eens verrukkelijk. En na de maaltijd verschijnen er een twintigtal kleine Chineesjes waarvan we allemaal een plakkerig handje krijgen. We doen mee met de les. Een voor een komen ze voor ons staan en vertellen in hun beste engels hoe oud ze zijn, wat ze willen worden en uit hoeveel mensen hun familie bestaat. Albert heeft de neiging om overal een extra e achter te plakken en dat doen de kleine koters nu ook. 'I'am fivEUU' 'I'am sixEUU'. Erg schattig. We spelen nog een potje Chineze schaak met een leraar wiskunde en spreken dan af om de volgende dag op het kinderdagverblijf, waar hij ook werkt, langs te komen.
Het kinderdagverblijf is een soort herhaling van de vorige avond, alleen met meer kinderen. Er zitten ook twee tweelingen bij. Wel verdacht veel, misschien dat ze daar iets voor hebben in China, want eigenlijk mag je maar een kind per stel. 's Middags gaan we naar de tempelberg. Een groot bos met hier en daar een mooie tempel te verkennen. Ook hier hangen weer allemaal oudjes rond. Zitten de hele dag te schaken of te kaarten en thee te leuten.
Thee daar zijn ze allemaal gek op. Je ziet veel mensen op straat rondlopen met een jampot of soortgelijk afsluitbaar 'theeglas'. Stop je 's ochtends je thee in en deze vul je dan steeds bij met heet water. Ondertussen hebben we zelf ook een thee manie.
We proberen het weer eens op de fiets en trappen weer wat rond, richting Kunming. Helaas, we nemen de verkeerde weg en komen niet van de snelweg af. Vlak voor de tolpoortjes (hebben ze hier dus ook) keren we weer om en pakken maar weer de bus. Kunming is niet veel bijzonders, je kunt er wel goed shoppen en er zijn goede eettentjes, dus we vermaken ons wel.
De fiets zijn we even zat, dus die laten we in Kunming en we pakken de trein naar Dali. In een hoek van 85% zitten we de 7 uur lange treinrit uit. Dali is gelukkig erg mooi. Grote bergen met sneeuwtoppen, blauwe luchten, prachtig dorpje met traditionele chineze huizen en weer voldoende cafeetjes. Vroeger werden hier prachtige dingen gebouwd en alles is gezellig ingericht met wapperende doeken, belletjes en lampen.
Volgende stop is Lijiang. Nog zo'n mooi dorpje. Het stikt er alleen van de Chinezen. Het is Golden Week. De week waarin 400 miljoen Chinezen vakantie hebben en dan met z'n allen gaan vliegen, treinen en bussen en allemaal naar Lijiang, Dali of Peking. We vluchten de bergen in voor een wandeling van drie dagen, daar houden de Chinezen niet van, gelukkig.
Het laatste stukje van de tocht worden we vergezeld door een kleine Pekinees. Hij is dol enthousiast en wil niet meer van onze zijde wijken. We zitten ondertussen aan een biertje en hij ligt tevreden naast ons. Als we even opstaan springt hij ook direct op en volgt ons op de voet. Hij slaapt bij ons voor de deur. De volgende ochtend nemen we een taxi naar de ferry. Het hondje raken we alleen niet kwijt, hij rent als een bezetene achter de auto aan. Na twee kilometer stoppen we maar en halen we m binnen. In paniek krabbelt ie met zijn nageltjes over de autoruit als wij m dan toch eindelijk verlaten. Sorry, lieve Pekinees, we hadden je graag megenomen, maar waar we nu zitten, daar eten ze alle hondjes op.
We ziten namelijk in Guilin, er is hier inderdaad geen hond te bekennen, wel weer heel veel Chineze toeristen. Ze zijn allemaal gek op Erwin, staan in de rij om met m op de foto te gaan. Ook zitten ze regelmatig aan zijn arm en beenharen te friemelen. Niet zo raar, die Chinezen zien er allemaal hetzelfde uit en hebben slechts een paar vlashaartjes.
Morgen verder door de mooie karstgebergten in de omgeving van Guilin.
Veel liefs & groetjes van ons!
-
22 Mei 2007 - 10:43
Christa Berghuis:
Prachtig verhaal en schitterende foto's. Wat heerlijk dat jullie dit met ons delen en dat wij op deze manier ook mogen meegenieten! Vanavond naar de fitness met mama Riet. Blijf genieten samen. Christa -
22 Mei 2007 - 11:10
Debbie,rene En Sven:
hello hello,
eindelijk weer bericht van jullie. we hadden het idee van leven ze nog wel die twee. mooi verhaal zeg!!! en die foto's wat een plaatjes.
die conditie moet wel op en top zijn met zulke pittige ritten.
hier alles oke. sven groeit en bloeit goed en lacht af en toe als hij er zin in heeft.
veel liefs
debbie rene en sven -
22 Mei 2007 - 12:40
Vanessa:
Veel beleefd weer zo te lezen! Mooi verhaal en mooie foto's. Hier is het huis in diepe rust. Sterre slaapt lekker. Ben aangestoken door het verhaal en ga eens een keer lekker thee drinken!
Liefs Vanessa -
22 Mei 2007 - 20:19
Chantelle:
heeyyy... weer spannende verhalen hoor !! ik heb t helemaal weer gelezen... zeg, hoe heb je daar je verjaardag gevierd eigenlijk ???? nog gefeliciteerd he ??? hihi..
wel balen dat je af en toe ziek bent he ?? ( wij hebben ook alledrie de buikgriep gehad... blehhhh ) dus dat gebeurt ook gewoon als je thuis blijft !! hier is verder ook alles prima... werken ... eten...slapen...enz. enz... haha.. een meisje bij ons van de sportschool is ook naar vietnam om te trekken... ze reist de hele wereld af... als je nog een nederlander tegenkomt met blond haar die harmke heet.. ( zal wel niet, maar je weet maar nooit he ??) ...Ik heb haar verteld van jullie acties !! zeg, wanneer komen jullie eigenlijk precies weer ?????? nou, doe vooral voorzichtig, geniet veel en eet geen vloerbedekking... haha.. groetjes van chantelle ( en natuurlijk van de rest van de heeeeeeele familie... ) xxx en megaveel liefs ... ;) -
23 Mei 2007 - 09:19
Riet:
Supermooie foto´s en een verhaal om bij weg te dromen.
Fantastisch om zo mee te kunnen genieten.
De foto van het klasje met kinderen is schattig,iedereen straalt!
Blijf genieten van de prachtige bergen watervallen en de mooi karakteristieke mensjes daar in China .
Veel liefs ,Mamma Riet -
23 Mei 2007 - 10:46
Kasia En Robert:
Hoi hoi,
Voor het eerst bevind ik in een internetcafe, wel verstaan in Kolobrzeg(Polen). Kasia moest even op visite naar een kennis. Heerlijk verhaal en leuk dat jullie een kont van een insect aan mij laten zien :-).............Kasia moest mij uiteraard mee pesten:-(.
Overigens een mooi gebied daar zeg..............zeer verleidelijk om niet de vliegtuig te nemen.
Wat betreft Erwin: wie weet wordt hij daar een nationale held:-):-)Heeft hij al de bijnaam Yak-Yak? :-)
Vr.gr.
Kasia, Robert en Fininha
-
27 Mei 2007 - 09:20
Elles:
Hier een berichtje van je nicht uit Tubbergen. Ik was bij mijn moeder en las hier het mooie verhaal van jullie en de prachtige foto's.Erg mooi hoor. Veel plezier nog op jullie verdere reis. -
29 Mei 2007 - 19:31
Toini:
Een beetje laat, maar Peggy nog gefeliciteerd met je verjaardag! Toch heel wat anders om je verjaardag te vieren in z'n mooie omgeving i.p.v. multi vlaai bij de PB!!! Blijf genieten en ik zie uit naar jullie nieuwe avonturen en prachtige foto's. -
10 Juni 2007 - 10:49
ABC:
Toppie verhalen hoor. Verveling is er niet bij. Lekker genieten. Ook mooie foto's. Wij zijn ook net terug van vakantie. Was maar Italië. Zou alleen al voor de vrhalen willen ruilen met jullie. Groetjes
Arnoud, Bill en Corina -
23 Juni 2007 - 19:01
V&B&S:
Veel plezier de laatste paar dagen en tot gauw! Gaan we lekker koffie drinken en bijpraten.
Liefs Vanessa & Bas & kleine nichtje Sterre -
23 Juni 2007 - 19:01
V&B&S:
Oja en bier en wijn...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
